24.11.08

In memoriam

El morreu hai trinta anos. A ela enterrárona estes días: morreu de vella.
El era un home sociable e ben relacionado. Ela non poñía o pé fóra de cen metros arredor da casa.
El baixaba á vila tódolos días. Ela non ía nin ós enterros.
El era violento e agresivo e mallaba nela día si e día tamén. Ela era traballadora, simpática e dulce.
El levantaba a man e o que lle cadrara. Ela sempre levaba caramelos no peto cos que convidaba ós nenos que lle pasaban pola porta.
El viviu protexido por un muro de silencio. Ela viviu presa tras do mesmo muro.
A morte del só a liberou das tundas.O muro caeu o día do enterro. Dela

Novembro de 2008

Vía O Segrel do Penedo
presentamos este vídeo.
Para que os nenos e nenas a quenes estamos a educar, non levanten muros de silencio... nin os deixen levantar.

3 comentarios:

Loly dixo...

Grazas Olga, por achegarnos a terrible historia de "Ela"
Derrubemos entre todos eses muros. Non máis silencios, NON MÁIS "ELAS" !!!
Bicos dende Fene.

Isa dixo...

E unha historia terrible, pero hai que vencer o medo a contala, para que non suceda máis. ¡Grazas por porlle voz e compartila con todos!

Unha aperta dende Moaña

Chispa dixo...

NON MÁIS VIOLENCIA!
VIOLENCIA, NUNCA MÁIS!
Que polo menos os adultos e adultas do mañá leven das nosas Bibliotecas os pilares para acabar con ela.
Bicos agarimosos da Biblioteca do CEIP de Pazos.