Gianni Rodari e proposta literaria

Este Día do Libro Infantil está dedicado a un dos nosos autores de cabeceira: Gianni Rodari.

Sabemos que nos chega esta celebración nun momento de moita incerteza pero... as dificultades pódense convertir tamén en oportunidades e foi moito o que Rodari nos ensinou sobre como xogar coas palabras e a imaxinación. E moitas das súas propostas son moi acaídas para facer en familia. Por exemplo calquera das propostas que nos fai na Gramática da fantasía algunhas das cales entresaca a prestixiosa Revista Babar

 Que tal un binomio fantástico?
Escolle dúas palabras ao azar. Podes, mesmo abrir o diccionario ao chou un par de veces e sinalar co dedo... onde caia!.
Unha vez escollidas.... pensa: onde? como? con quen? que? como remata?
Agora, escríbeo!

Ademáis de divertirte moito (sobre todo se escapas do realismo e acudes ao non sense ou literatura do absurdo) seguirás enchendo o teu Caderno de Confinamento

Ah! Que non o comezaches aínda? Pois.... a que agardas para facelo?

Día do Libro 2020

A finais do mes de abril, ou a comezos de maio, no meu país reverdecen os arbustos. Ao pouco tempo, as crisálidas das bolboretas prenden neles. Locen coma boliñas de algodón, mais as eirugas devoran folla tras folla ata que os arbustos perden o seu verde por completo. Cando as bolboretas saen das súas crisálidas botan a voar; pero malia todo, os arbustos non quedan arruinados: dentro dun ano volverán agromar, e así unha e outra vez. Esta é a imaxe dunha escritora, a imaxe dun poeta: os contos e os poemas aliméntanse deles, ríllanos, esgótanos... E cando xa están escritos, saen voando para acabaren nos libros, para aterraren nos oídos daqueles que os escoitan. E isto non deixa de repetirse nunca... E que ocorre cos poemas e cos contos? Coñezo un rapaz ao que operaron dos ollos. Logo da intervención tivo que estar dúas semanas deitado sobre o seu costado dereito; e despois, durante un mes máis, non puido ler. Non puido ler nada. Cando, tras un mes e medio de repouso, volveu coller un libro, tivo a sensación de estar arramplando coas palabras a eito dunha tarteira. Como se as comese, como se as comese de verdade. E coñezo unha rapaza que agora é mestra, e que dixo: “Pobres daqueles nenos aos que os seus pais non lles lían libros!” As palabras, nos poemas e nos contos, son alimento. Non son alimento para o corpo, porque ninguén podería encher o estómago con elas. Son alimento para o espírito e para a alma. Cando alguén ten fame e sede, o seu estómago encóllese e sécaselle a boca. Busca encontrar cando menos un codeliño de pan, unha cunca de arroz, un peixe ou unha froita. Canta máis fame, tanto máis se lle estreita a mirada, ata que xa non ve máis ca un bocado ou un grolo que o deixarían farto. Pero a fame de palabras non se presenta deste xeito, senón que toma forma de abatemento, de apatía, de arrogancia. A xente que sofre deste tipo de fame non é consciente de que na súa alma reina o frío, non se decata de que está a pasar a carón de si mesma e non se ve. Unha parte do mundo váiselle das mans sen sequera notalo. Esta fame unicamente poden saciala os poemas e os contos. Se nunca o fixemos, existe a esperanza de que poidamos acalmar este tipo de fame? Si. Aquel mozo le, raro é o día en que non o fai. E a moza que é mestra le contos para o seu alumnado. Cada venres. Cada semana. E se algunha vez lle esquece, son as nenas e os nenos quen llo lembran. E a escritora? E o poeta? Ao ano seguinte, reverdecerán. E volverán roelos os contos e os poemas que logo, transformados en bolboretas, botarán a voar. Unha e outra vez. Para a OEPLI Escrito por Peter Svetina Ilustrado por Damijan Stepancic Traducido por Héctor Cajaraville

Faro de Punta Narriga

Paree que o alumnado de 4º de Primaria anda a investigr sobre a contorna.
Atendédelle a Antía e veredes canto imos aprender.
Bravo!

Sacapenas. Ou... como escorrentar os medos!

Segundo conta a lenda tradicional de Guatemala, cando os nenos e nenas teñen medos ou pesadelos, cóntanllelos aos seus pequenos bonecos sacapenas antes de ir durmir. Despois, póñenos baixo da almofada e pola mañá, o temor desapareceu!

 A lenda explica que, a partir do momento en que o boneco recibe a confidencia, é el (ou ela) quen se fai cargo da preocupación e permite que a rapazada durma tranquilamente.

Os bonequiños son unha maneira lúdica de descargar as nosas penas e tamén de poder falar delas porque, para que funcione, temos que contarlles iso que nos dá medo, ou que nos preocupa.

 Unha condición: o boneco ten que ser feito a man por ti ou por outra persoa. Pequeniño, para que colla ben debaixo da almofada.

No libro que che propoñemos, o protagonista, Bieito, ten medo a unha chea de cousas e vive preocupado por case todo ata que a súa avoa lle agasalla un pequeno sacapenas.

Que importante aprender que os medos non manden en nós!

Queres fabricar un? Abondará con calquera material que teñades na casa: algunha tea, un resto de la… Un fermoso (e importante) traballo para facer en familia. Aquí podedes ver algúns exemplos que fixeran os nenos e nenas do noso cole para enviárllelos aos de Gaza hai uns anos.

O libro, escrito e ilustrado por Anthony Brown, é ben fermoso. Foi publicado pola Editorial Kalandraka e seguro, seguro que o poderedes atopar na biblioteca do teu cole.
De momento podedes ver un fragmento na páxina da editorial

A cantar!

Que vos parece hoxe cantar un pouco? Pois aí vai esta canción que moitos xa sabedes e algúns, ata aprendíchedes a tocala! Cantar sempre é algo alegre e divertido! Ala! Bo día!

Día da Poesía. Proposta

Hoxe é o Día da Poesía,e... esta é a nosa proposta.

Para os que vos animedes a facela, se despois queredes compartir imaxes do que fixéchedes, ou arquivos de audio co poema escollido....

estaremos encantados de publicalo!

Por e precisades algún poema, deixamos o enlace ao blog de Antonio García Teijeiro

Felices poemas!