Converter a dor en beleza...

... é algo que só poden facer os POETAS.
Ven esto a conto do que aprendin esta fin de semana. Lendo as Folerpas de Novoneyra que ven de publicar Fran Alonso con Xerais, descubro o dramatismo que dou lugar a un poema tan redondo, tan belo, tan conmovedor como Letanía de Galicia.

Resulta que a nai do poeta padecía Alhzeimer. Na primeira fase desta enfermidade cruel, os enfermos repiten coma nunha letanía a mesma frase. Unha e outra vez. Algo que resulta extremadamente cruel para os seres queridos pois asisten sen poder facer nada a como o enfermo a quen queren, vaise alonxando e perdéndose na néboa. Sen que se poida facer nada por acompañalo ou por detelo. Simplemente, alónxase.

O poeta convertiu esas repeticións en arte, en amor, en beleza. Trascendeu á dor.
E escribeu o poema ó que aludimos.
O descubrimento achegoume aínda máis a Novoneyra para acompañar a súa dor pero tamén para envexar profundamente esa capacidade de transformación.
Deixovos o poema para que o disfrutedes.